بررسی اثر نانوذرات بر تفکیک بیومولکولها در سیستمهای دوفازی آبی

برای مطالعه??ی ساختار و عملکرد بیومولکول?ها، جهت انجام فرآیند?های بیولوژیکی، به بیومولکول خالص نیاز است. بازیابی یک بیومولکول صنعتی نیازمند یک فرایند سریع و ارزان است که دارای ظرفیت، بازدهی بالا و توانائی جداسازی مواد ناخالص از بیومولکول مورد نظر را دارا باشد. سیستمهای دو فازی آبی بعنوان یک روش ارزشمند برای جداسازی و خالصسازی بیومولکول?ها مطرح شده?اند. جداسازی در سیستمهای دو فازی آبی یک فرایند ایدهال است که تغلیظ و خالصسازی نسبی را در یک مرحله انجام میدهد. اما شرایطی که تحت آن جداسازی در سیستم?های دو فازی آبی بهبود می?یابد، مستلزم تغییر و اصلاح ساختار سیستم دوفازی آبی یا اصلاح ساختار بیومولکول است. روشی که نیازی به اصلاح ساختار سیستم و بیومولکول نیست، اتصال بیومولکول مورد نظر به نانوذرات است. در مطالعه?ی حاضر اثر زوج شدن انسولین با نانوذرات طلا بر تفکیک انسولین در سیستم?های دوفازی آبی پلی?اتیلن?گلایکول- دکستران بررسی شد. انسولین از طریق جذب سطحی به سطح نانوذرات کلوئیدی طلا متصل شد و زوج انسولین- نانوذره طلا به شدت در فاز غنی از پلی?اتیلن?گلایکول تفکیک گردید. به منظور اثبات سایز نانوذرات طلا و نشستن انسولین بر سطح نانوذرات، تست?های uv-vis، ft-ir، tem و dls انجام شد. در این تحقیق ضریب تفکیک به صورت تابعی از فاکتورهای ph، وزن مولکولی و غلظت پلیمرهای تشکیل دهنده سیستم فازی، سایز نانوذرات و میزان انسولین اضافه شده به سیستم با استفاده از روش d-optimal درجه دوم مدل شد. مدل تابعیت ضریب تفکیک انسولین در یک رابطه?ی همبستگی ارائه شد که بر این اساس مقدارr2 وradj2 به ترتیب 91/0 و 86/0 و مقدار ضریب تفکیک بهینه?ی انسولین 958/192 در شرایط 8 ph=، وزن مولکولی دکستران 100000، وزن مولکولی پلی?اتیلن?گلایکول 4000، غلظت دکستران 5%، غلظت پلی?اتیلن?گلایکول21%، سایز نانوذره 30 و دوز انسولین اضافه شده به سیستم 40 واحد، به دست آمد.